Her duygunun var olması aslında hepsini zaman zaman hissetmemizin doğal olduğunu gösterir. Üzüntü olmadan sevinci, kırgınlık olmadan gönlün hoş edilmesini ve nefret olmadan da sevgiyi anlayamayız. Tüm duygular içinde insanın hayatını sevginin güzelleştirdiğine inanırız. Hepimiz sevme ve sevilme ihtiyacını hissederiz. Ailemizin bizi koşulsuz sevmesini bekleriz çünkü varlığımız onlarla başlar, ilk bağ anne ile kurulur. Annenin sesinden duyarız dünyayı, babanın kollarından alırız güveni. Her bir başarıda alkışlamasını bekleriz büyüklerimizin. Küçük yaşta başarıya odaklanmadan onların takdirine dikkat kesiliriz. İlk adımlarımızı atarken nasıl elimizden tutarlarsa hep yaslanacağımız dağ olsunlar isteriz. Bizi hayata hazırlayan her kimse onunla kurduğumuz bağ etkiler tüm ilişkilerimizi. Çok sevilip ilgiye doyamayanlarımız hep daha fazlasını bekler çevresinden. Yuva sıcaklığını bulamayanımız hep bir aile arar, birilerine evimsin demek ister. Ailede başlayan sevgi ya da sevgisizlik, sosyalleşmeyle başkalarına yayılır. Ya ailemize ya bir yakınımıza benzer ilişki kurduklarımız.
Bazen sevmekten ve sevilmekten öyle korkarız ki kaçarız herkesten. Öyle doymayız ki sevip sevilmeye herkes sevsin bizi diye kendimiz olmaktan vazgeçeriz. İlginin odağı olmak için verdiğimiz tavizler tanıştırır bizi en zararlı sevgiyle, hatta sevgisizlikle. Bu zarar ki derinden sarsar bizi, kendimizi sevemeyiz. Bazen de öyle seviliriz ki hatalarımızla, içimizdeki boşlukları tamamlamadan sevmeye başlarız kendimizi. Sevmek bir sorun ya da bir çözüm mü bizim için? Sevilerek, seveni severek mi buluruz kayıp parçalarımızı? Sevilmeyerek, sevmeyenden nefret ederek mi eksiliriz? İçimizdeki boşluklarda kaybolmamamız mı yoksa o boşluklara düşmemiz mi bağlı sevgiye? Sevgi kanımıza karışan bir zehir mi yoksa damarlarımızda bizi huzursuz ederek dolaşanı yok eden panzehir mi? Yanlışlarımız söylenmeden her yaptığımıza alkış tutularak sevilmek tanrılaştırır gözümüzde kendimizi. Böyle bir sevgiyi kabul etmek gösterir aslında benliğimizden ne kadar memnun olmadığımızı. Ağzımızla kuş tutsak yaranamadığımız ilişkiler yıkar içimizdeki sınırları belirleyen duvarlarımızı. Çok sevilsek az sevmeye başlayarak, hiç sevilmesek gözlerimize perde inmiş gibi çok severek zehirleniriz. Bizi büyüten kişiler tarafından ihmal edilirsek bedelini öderiz başkaları tarafından yıpratılarak. Küçüklüğümüzde her istediğimize ulaşırsak çabasız bir şekilde elde edemediklerimiz döner durur kafamızda, sevgi dönüşür saplantıya ve biz dönüşürüz sevgiye aç olanları yıpratanlara. Bir kere sevginin her boyutundan zehirlenirsek benzeriz tıslayarak sürünen çıngıraklı yılana ve zehirleme ihtimalimiz olur her bağ kurduğumuzu. Eğer ararsak panzehiri, iyileştirirsek kendimizi öğreniriz yeniden sevmeyi. Sevginin ne fazlası ne azı olamaz bizim için panzehir. Ne zaman kendimiz kadar severiz başkalarını, ne zaman ki başkalarını sevdiğimiz kadar severiz kendimizi o zaman anlarız şu meşhur sevginin gücünü. Öğrenirsek dengeli olmayı sevgi olur bize panzehir, kapatır yaralarımızı, hatırlamayız izlerimizi. Orta şekerli kahvenin tadına bakarsak ne vazgeçmek zorunda kalırız şekerden ne zararını görürüz. Başlangıçta örülemeyen duvarları inşa edersek, her şeyi de sağlamlaştırırız severek. Ne aşırı sevmeliyiz, ne sevgisizlikle tanışmalıyız. Eğer bizi büyütenler kuramadıysa bu dengeyi, biz oluşturmalıyız yeni bir düzeni kendimizden vermeyerek ve bir başkasını ihmal etmeyerek. Sevgi zehir olsun istemiyorsak öğrenmeliyiz geçmişimizden geleceğimizde nasıl davranacağımızı. Panzehir olabilecek kadar güçlüyse sevgi, kurtarmalıyız onu olması gerektiği gibi sevmeyi bilmeyenlerden!
Elif Büşra BOZALİ
Tebrikler çok güzel bir yazı 💐💐💐
YanıtlaSilYuegine sağlık
YanıtlaSilİçimizi ısıtan bir yazı,tebrik ederim🤍
YanıtlaSil