Son Kaçış

Hayat, zorluklarla başa çıkabildiğimiz kadar bizi mutlu edebilir. Her deneyim, kendine özgü bir yapıya sahiptir. Bazıları kolaydır çabucak üstesinden gelebiliriz, bazıları ise zorludur ve bizi çok kötü etkileyebilir. Bu uzun ve yorucu yolda öyle anlarla karşı karşıya kalırız ki üstesinden gelemeyeceğimizi düşünürüz. Zihinsel hastalıklar, kayıplar, travmalar, psikozlar, uzun süren depresyon ve stres... Bunlara örnek olarak verebileceğimiz bir liste dolusu durum vardır. Oysa ki hayat ne bunlarla bizi memnun eder ne de bunların yaşanmadığı kaygısız bir hayattan memnun kalabiliriz. Biz insanoğlu hep bir kaçış için programlanmış mekanizmaların bir bütünüyüz. 

İntihar işte bu kaçışların en sonuncusu ve belki de en ürkütücüsüdür. Çevresinde yarattığı yıkıcı etkisinden dolayı her zaman kötü anılmış, neredeyse tüm dinler ve kültürlerde olumsuz karşılanmıştır. İnsanı bu duruma sürükleyen sebep ne olursa olsun, intiharı bir kaçış mekanizması olarak görmek mümkündür. Bu mekanizma yaşanılan olayların bir çıkış yolu olmadığını ve artık bu olaylarla başa çıkmaya çalışmanın anlamsız olduğunu düşündürür. İçinde bulunulan durum ile, kişinin elindeki kaynak ve sahip olduğu yetenekler arasındaki denge bozulmuş gibi görünür. Bu algı süresi içerisinde kişi, yapabileceği tek şey olan kaçmayı tercih eder. O an geldiğinde insan sadece sevdiği bir şeyi bile düşünürse bu fikrinden anında vazgeçebilir. Cesaret kırılmış, yaşama motivasyonu erozyona uğramış ve amaçlar anlamsızlaşmıştır. 

Konuyu tamamen farklı bir açıdan ele aldığımızda, intihar edebilen tek canlı türü olarak insanı öne sürebiliriz. Bunun sebebi, ölüm kavramını anlayabilen ve bunun üzerine düşünebilen tek canlının insan olmasındandır. Biz yaşadığımız çevrede, dil, din ve kültür gibi yapılar sayesinde ölüme farklı anlamlar yükleyebilen canlılarız. Zıtlık içerisinde görünen durum ise ölümü anlayabilen tek canlı grubu olarak sadece bizim intihar ediyor olmamız. Tüm toplumsal karşıtlıklara rağmen bir seçim yapıp kendi hayatımızı sonlandırabiliyoruz.

İntiharın yıkıcı etkisi ailede ve yakın çevrede kalıcı bir etki yaratır. 

Cesaret; kaçmak yerine kalıp, elinden geleni ortaya koymak ve ne pahasına olursa olsun devam etmektir. “Daha iyisini yapabilirim, daha çok çabalayabilirim.” diyebilmek bizi insan yapan eşsiz bir özelliktir.

Kısacası intihar kaçışların sonuncusu ve en acımasızıdır. Bence gelecek nesillere bu süreç hakkında bilgiler verilmeli ve özellikle gençlere, bu durumun örnek alınmaması gereken bir durum olduğu anlatılmalıdır. İntihara karşı insanların kendilerine güçlü bir amaç edinmeleri, sosyal bağlarını güçlendirmeleri önerilebilir. Yaptığımız seçimlerin ve davranışların farkında olmak ve geleceği şekillendireceğini bilmek gerekir. İnsan; yaşayan, yaşatan ve yaşama değer verendir.

Cem Altıparmak